Eind oktober heb ik het tweede jaar van mijn opleiding tot Osteopaat afgerond. Van de zes praktijkexamens: Cranium, Myofasciaal, Onderste Extremiteiten, Bekken-Wervelkolom, Abdomen/Visceraal en Thorax, heb ik er in eerste aanleg vier gehaald en moest ik de laatste twee na de zomervakantie herkansen. Ik ging meteen vol aan de bak. Het voelde alsof ik helemaal geen vakantie had gehad en dat ik direct al met een achterstand aan het derde jaar begon. Daarop heb ik het verloop van het tweede jaar nog eens rustig aan me voorbij laten trekken en ben tot de conclusie gekomen dat het voltijds studeren veel van me vraagt en niet de kwaliteit en kunde heeft gebracht die ik voor ogen had.
Het was natuurlijk te voorzien dat studeren, werken en een privéleven vaak een balanceeract is, maar belangrijker is de ontdekking dat ik nu echt anders leer dan tijdens mijn studententijd. Opnieuw leren leren dus. Daarnaast wil ik gezien worden in een persoonlijk contact met docenten. En ja, in de klas zitten met een groep schoolverlaters zorgt zo nu en dan voor de nodige incongruentie.
Al met al kwam ik tot de conclusie dat ik het plezier in de opleiding verloren was. Wat nu? Stoppen? Het grootste obstakel bleek de achterliggende emotie; een gevoel van falen en opgeven. Dat komt toch niet in mijn woordenboek voor..!? Heb toch altijd alles afgemaakt?! Na het nemen van deze beslissing viel er direct iets van me af. Ik mag mijzelf best de tijd gunnen! En zelfs deze opleiding niet afmaken behoort tot de mogelijkheden.
Ondertussen ben ik natuurlijk gewoon doorgegaan met masseren en daar put ik steeds weer inspiratie uit. Technieken uit de opleiding pas ik toe voor zover ik die echt beheers. Ga geenszins ‘doe-het-zelven’. Nu, ruim drie maanden later, begin ik zin te krijgen om de draad weer op te pakken. En belangrijker nog, ik heb helder wat ik nodig heb. Ik wil deel uitmaken van een leuke en vooral stabiele oefengroep.